Wednesday, November 28, 2012

దైవం మానుష రూపేణ (Part - I)

దేవుడు!......నిత్యం మనమందరం ఎదో ఒక సందర్భంలో ఎదో ఓక రూపంలో ఈయన్ను తలచుకుంటూ ఉంటాము. రాముడు, కృష్ణుడు, అల్లా, జీసస్, బుద్ధుడు.....ఎవరు ఏ పేరుతో పిలిచినా, ఏ విధంగా పూజించినా, పూర్తి విశ్వాసం ఉంచాలే కాని, ఎల్లవేళలా మనతోనే ఉండి మనల్ని కంటికి రెప్పలా కాపాడుతూ ఉంటాడు.   కాని మనమే తన ఉనికిని గుర్తించలేకపోతున్నాము.  నాకు అనుభవమైన కొన్ని సందర్భాలని ఇక్కడ మీతో పంచుకోవాలని ఈ టపా రాస్తున్నాను.

ఆ వ్యక్తి ఎవరు?

2004 November, 8వ తారీఖు - భారీ వర్షాల కారణంగా రైళ్లన్నీ ఎక్కడికక్కడ ఆగిపోయాయి. ఒక ఉద్యోగానికి సంబంధించి ఇంటర్వ్యూ నిమిత్తం కేరళలోని తిరువనంతపురం వెళ్ళిన నేను మా నాన్న, ఇక వేరే దారి లేక బస్సులు మారి ఊరు వెళ్ళాలి అని నిర్ణయించుకున్నాము.  బస్టాండ్కి వెళ్లేసరికి అదృష్టం కొద్ది డైరెక్టుగా చెన్నై వరకు వెళ్ళే బస్సు దొరికింది. అక్కడినుండి మా ఊరికి మూడు గంటల ప్రయాణం. కాబట్టి ఇబ్బంది లేదు.  సాయంత్రం ఆరు గంటలకు బస్సు బయల్దేరింది. మాకు మొదటి రెండు సీట్లు దొరికాయి. అంత బాగానే ఉంది. తెల్లవారు ఝామున అందరు నిద్రపోతున్నారు. ఉన్నట్టుండి పెద్దచప్పుడు, వెంటనే కుదుపుకి కూర్చున్న సీటు నుండి కింద పడినట్లయింది. చుట్టూ మాటలు, అడుగుల చప్పుళ్ళు, ఏంటో అంత కోలాహలంగా అయ్యింది ఇవన్ని క్షణాల్లో జరిగిపోయింది. కళ్ళు తెరిచి చూసేసరికి నేను కూర్చున్న సీటుకి అవతలి సీటు కి మధ్యలో చెక్క విరిగిపోయి రోడ్డు కనిపిస్తోంది. ఏమి అర్ధం కాక తల తిప్పి చూసేసరికి డోర్ దగ్గర ఒక వ్యక్తి తలకి చేతులకి అంత గాయాలతో నిలబడి, ఏమి కాలేదు కదా, బానే ఉన్నారు కదా అని అడుగుతున్నాడు. కొన్ని క్షణాలు ఏమి అర్థం కాలేదు నాకు. అర్థం అవ్వగానే వెంటనే పక్కకి చూసాను నాన్న కోసం.

నాన్న తను కూర్చున్న సీటు కి ఎదురుగ ఉండే అద్దానికి మధ్య లో ఇరుక్కున్నట్లు మోకాళ్లమీద ఉన్నారు.  తల అద్దానికి ఆనుకుని ఉంది. కదలట్లేదు. గుండెలు అడురుతుండగా నాన్నా అని భుజం కదిపాను. అంతే....... ఉన్నపళంగా తన తల నా ఒళ్లో వాలిపోయింది. మనిషి కదలట్లేదు. గుండె ఝల్లు మానింది. అరచేతుల్లో చెమటలు పట్టేసాయి. ఏమి అర్థం కాలేదు. ఈ లోపు ఎదో స్పురించింది. వెంటనే నాన్నా నాన్నా అని పిలుస్తూ భుజం పట్టుకుని కుదిపేయ సాగాను.  ఒకటి రెండు నిముషాలు అలా ఊపేసిన తరువాత eక్కడో లోతు నుండి చిన్న మాట వినపడింది. అప్పటికి మాట్లాడారు. తల నొప్పిగా ఉంది కడపకు అని.  అప్పటికి మనసు కాస్త కుదుటపడింది. ఆయనకీ నుదిటిమీద గాయం అయ్యింది.

ఈలోపు బస్సులో నుండి అందరు దిగిపోయారు.  మిగిలిన కొందరు నన్ను బస్సు దిగమని చెప్పి నాన్నని మేము దిన్చుతము అని అన్నారు. బస్సు దిగి చూస్తే ముగ్గురు నలుగురు తప్పించి దాదాపు అందరు చిన్న చిన్న గాయాలతో బయటపడ్డారు. ఒక వ్యక్తి మాత్రం రోడ్డు మీద అల కూర్చుంది పోయారు. గాయలైతే ఏమి లేవు కాని ఒక చేతిని తల మీద పెట్టుకుని బస్సుకు ఎదురుగ కూర్చున్నారు. ఆయన తదేకంగా నన్నే చూస్తున్నారు.

ఈలోపు అంబులెన్సు వచ్చింది. కాలు ఫ్రాక్చర్ అయిన కారణంగా కండక్టర్ ని, మా నాన్నగారిని, ఇంకో ఇద్దరినీ అమ్బులన్సు లో ఎక్కించి, నాన్నకు తోడుగా నన్ను ఎక్కమన్నారు. అప్పటి వరకు రోడ్డుమీద కూర్చున్న వ్యక్తి ఉన్నట్టుండి నేను కూడా అమ్బులన్సు లో వస్తాను అని లేచాడు మీకేమి గాయాలు అవ్వలేదు కదా మీరెందుకు అని పోలీస్ వాళ్ళు అన్న కాని వినకుండా అమ్బులన్సు ఎక్కి హాస్పిటల్ కి వచ్చాడు. అక్కడ అందరికి ఫస్ట్ ఎయిడ్ చేసారు. నాన్నకి నుదిటి మీద ఆరు ఏడూ కుట్లు పడ్డాయి. ఇంకా కాలి కి కూడా బాగా గాయమైంది.  sedation ఇచ్చినందువల్ల నాన్న నిద్రపోతున్నారు.  అంత సేపు ఆ వ్యక్తి మాకు ఎదురుగ ఉన్న బెడ్ మీదే కుర్చుని మమ్మల్నే చూస్తున్నాడు.

నాన్నకు ఓ అరగంటకి మెలుకువ వచ్చింది కాని మత్తు ఇంకా పోలేదు. ఆ వ్యక్తి నాన్న దగ్గరకు వచ్చి ఎలా ఉంది ఏంటి కనుక్కుని ఎక్కడికి వేలుతున్నమో అడిగారు.  నాన్న చెన్నై అని చెప్పగానే నేను కూడా చెన్నై వేలుతున్నండి, ఇక్కడికి ఆఫీస్ పని మీద వచ్చాను. ఆక్సిడెంట్ కారణంగా బి.పి డౌన్ అయిన కారణంగా హాస్పిటల్ కి వచ్చి రెస్ట్ తీసుకుంటున్నాను. పదండి మీతో పాటు చెన్నై వరకు నేను తోడు వస్తాను అని చెప్పి నాన్న సరిగా నడవలేకున్నారని, నన్ను నాన్నని గమనిన్చుకోమని చెప్పి ఆయనే మా లగేజి కూడా మోసి బస్టాండ్ వరకు వచ్చి నాన్నని తీసుకెళ్ళి టిఫిన్ పెట్టించారు. వేరే చెన్నై బస్సు ఎక్కాము. బస్సులో ప్రయాణం చేస్తున్నంత సేపు మమ్మల్ని గమనిన్చుకున్తూనే ఉన్నారు.

కొన్ని గంటల ప్రయాణం తరువాత బస్సు తిరుచ్చి లో ఆగింది. నాన్న అప్పటికి కాస్త తేరుకున్నారు. తనంతట తానే బస్సు దిగి అలా నడిచారు.  మాతో పాటు వచ్చిన వ్యక్తి నాన్నతో వెళ్లి భోజనం చేసారు. నాన్న మాములుగా మాట్లాడుతూ ఉండటం తో నయు అప్పటివరకు ఉన్న టెన్షన్ అంతా పోయింది.

ఉన్నట్టుండి కిటికీ దగ్గర చప్పుడైతే చూసాను. అప్పటివరకు మాతో ఉన్న వ్యక్తి తన బాగ్ తగిలించుకుని నేను బయల్దేరుతున్నాను అన్నారు. అదేంటి చెన్నై కదా మీరు వెళ్ళాల్సింది అని అంటే చెన్నై లో నాకేం పని? ఇదే మా ఊరు. నేను దిగాల్సిన స్టేషన్ ఇదే. అని చెప్పారు మరి పొద్దున్న మీరే అన్నారు కదా చెన్నై వరకు వెళ్ళాలి అని అంటే నేనెప్పుడు అన్నాను? ఇదే మా ఊరు. మీరు జాగ్రత్త గా వెళ్ళండి. ఇంటికి వెళ్ళే వరకు నాన్నని జాగ్రత్తగా చూసుకోండి. వెళ్ళిన తరువాత హాస్పిటల్ కి వెళ్ళండి అని చెప్పేసి వేరే మాట మాట్లాడే లోపు వెళ్లి పోయారు.

ఎవరా వ్యక్తి? పొద్దున్న చెన్నై చెప్పి ఇప్పుడు ఇక్కడ ఎందుకు దిగిపోయారు? నాన్న పూర్తి గ స్పృహలోకి వచ్చే వరకు, నాకున్న టెన్షన్ తేరుకునే వరకు మాతోనే ఉండి పర్వాలేదు అనుకోగానే వెళ్ళిపోయారు.

మరి ఆయన దేవుడు కాదంటారా? నేను రోజు పూజించే ఇష్ట దైవమే, నన్ను ఎల్లవేళలా కాపాడే ఆ దైవమె  అతని రూపం లో నాకు ఆపద సమయం లో తోడుగా వచ్చారు.కాదంటారా?

7 comments:

  1. అవును అండి. దేవుడు ఎపుడు మనకి ఏదో ఒక రూపం లో దర్శనం ఇస్తుంటాడు. కానీ మనకే అది కనిపించదు, మీరు ఏమైనా అదృష్టవంతురాలు.

    ReplyDelete
    Replies
    1. avunandi, devudu eppudu manathone untadu. thanks for the comment

      Delete
  2. Replies
    1. జలతారు వెన్నెల గారు, థాంక్స్ అండి.

      Delete
  3. interesting..will wait for the next part :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. తృష్ణ గారు, థాంక్యు అండి.

      Delete
  4. అతన్ని దేవుడు కాదని ఎలా అనగలమండీ...

    ReplyDelete